Από την πρώτη δεκαετία του 16ου αιώνα η Γαλλία, και πιο συγκεκριμένα το Παρίσι, θα καταστεί η κοιτίδα του γαλλικού ουμανισμού. Η γαλλική διανόηση σύντομα θα αποκτήσει εκπροσώπους ισάξιους με τα μεγάλα ιταλικά ονόματα, όπως ο Guillaume Budé, και ο J. Lefèvre d' Étaples, οι οποίοι στο πλευρό του Ιανού Λάσκαρη όχι μόνο θα διδαχθούν την ελληνική γλώσσα αλλά και θα μυηθούν στα ουμανιστικά ιδεώδη, συνειδητοποιώντας τον ρόλο της βιβλιοθήκης στη διάδοση και καλλιέργεια των γραμμάτων γενικότερα.

Ο Guillaume Budé (1468-1540) άνοιξε το κεφάλαιο της φιλολογικής μελέτης στη Γαλλία. Φίλος του Έρασμου και του Reuchlin, χωρίς να επηρεαστεί ωστόσο από την ιδεολογία τους, προτίμησε να προσανατολίσει τα ενδιαφέροντά του κυρίως στην ευταξία της καθημερινής ζωής, δηλαδή σε ζητήματα που άπτονται της πολιτικής, της οικονομίας και της νομικής. Υπηρέτησε αρχικά στην αυλή του Φραγκίσκου του Α΄ και διετέλεσε βιβλιοθηκάριος στο ανάκτορο του Fontainebleau, ωστόσο αργότερα θα αποτραβηχτεί, σαν άλλος Οράτιος, για να αφιερωθεί στην επιστήμη του, τη φιλολογία. Με το έργο του Annotationes ad Pandectas (1508) ξεπέρασε όλους τους προκατόχους του, τον Valla, τον Πολιτιανό και τον Zasius. Γνώριζε καλά την λατινική και την ελληνική γλώσσα (τελειοποίησε τα ελληνικά του δίπλα στον Λάσκαρη), γεγονός που του επέτρεψε να γράψει σπουδαία βιβλία όπως τα: Commentarii Linguae Graecae (1529) και De Transitu Hellenismi ad Christianismum (1535). Με το τελευταίο αυτό έργο απομακρύνεται από την ερασμιακή θέση σχετικά με το ελληνικό φιλοσοφικό υπόβαθρο της χριστιανικής διδασκαλίας και επισημαίνει τις σαφείς διαφορές μεταξύ των δύο.

Ο Budé ήταν φιλόλογος με την ερατοσθένεια έννοια και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Scaliger τον χαρακτήριζε ως «le plus grand Grec de l’ Europe». Χάρη σ’ αυτόν άλλωστε ιδρύθηκε το Βασιλικό Κολλέγιο (1530), για το οποίο οραματιζόταν να λειτουργήσει ως νέο Μουσείον, όπως μαρτυρεί στον πρόλογο των Commentarii. Απέβλεπε να συνδέσει το «Μουσείο» με το αντίστοιχο ίδρυμα των Πτολεμαίων, σαν μία κοινότητα ποιητών, λογίων και επιστημόνων που θα καλλιεργούσαν τις Μούσες, σε αντιδιαστολή με την Πλατωνική Ακαδημία των Μεδίκων. Άλλωστε και η ονομασία που του δόθηκε από τον Ronsard, «Πλειάδα», αναφέρεται δίχως άλλο στην Πτολεμαϊκή Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Οι παραδόσεις του Κολεγίου προσείλκυσαν επιφανείς διανοούμενους της Ευρώπης, όπως ο Καλβίνος, ο Rabelais, ο Ιγνάτιος Λογιόλας, ο Amyot, ο François de Sales και τον Ronsard, βέβαια, οι οποίοι διεύρυναν τον πνευματικό τους ορίζοντα παρακολουθώντας εκεί μαθήματα. Ο ελληνοκεντρισμός του Κολεγίου διαφαίνεται και από τη θεσμοθέτηση δύο lecteurs royaux για τα ελληνικά −και κανενός για τα λατινικά− του Pierre Danès και του Jacques Toussain (Βιβλ. V, 14-16, 180,188).