Παρά τις εξαιρετικές συγγραφικές ικανότητες, την πρωτοποριακή φεμινιστική στάση και τις πολύπλευρες πτυχές της προσωπικότητας της, η Ιταλίδα Κριστίν ντε Πιζάν (1364–1430) κατέχει
μια σχετικά αφανή θέση στην παγκόσμια ιστορία των λογίων της Αναγέννησης.
Ο πατέρας της Τομάς ντε Πιζάν ήταν αστρολόγος στην αυλή του Καρόλου Ε΄ και η Κριστίν πέρασε μια ευχάριστη παιδική ηλικία στη γαλλική βασιλική αυλή, όπου έλαβε τη μέγιστη δυνατή μόρφωση. Σε ηλικία 15 ετών παντρεύτηκε τον Ετιέν ντυ Καστέλ, ευγενή και λόγιο, ο οποίος την ενθάρρυνε να συνεχίσει τις σπουδές της κατά τη διάρκεια του γάμου τους. Η απώλεια, όμως, του συζύγου της μετά από δέκα χρόνια γάμου, πυροδότησε τη στροφή της Κριστίν στη συγγραφή βιβλίων ως μέσο βιοπορισμού για την ίδια και τα τρία μικρά παιδιά της. Είναι η πρώτη Ευρωπαία λογοτέχνης που κατάφερε να ζήσει από τη συγγραφική της δραστηριότητα.
Τα πρώτα της ποιήματα, μπαλάντες με θέμα τη χαμένη αγάπη, αφιερωμένες προφανώς στη μνήμη του συζύγου της, έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό από την αυλή. Συνέχισε τη συγγραφική της πορεία με περισσότερα ποιήματα. Ανάμεσα στους προστάτες της ήταν ο Λουδοβίκος ο Α΄, δούκας της Ορλεάνης, η βασίλισσα Ισαβέλλα της Βαυαρίας και άλλοι. Έγραψε συνολικά πάνω από δέκα τόμους με στίχους, συμπεριλαμβανομένου και του L’ Épistre au Dieu d’amours (Γράμμα στον Θεό του έρωτα, 1399) στο οποίο υπερασπίζεται τις γυναίκες ενάντια στη σάτιρα του Ζαν ντε Μεν στο ποίημα Roman de la rose.
Πρώιμη –και ένθερμη– υποστηρίκτρια της γυναικείας χειραφέτησης, τοποθετείται υπέρ των γυναικών τόσο στο πεζό έργο της Le livre de la cité des dames (Το βιβλίο της πόλης των κυριών, 1405), στο οποίο αφηγείται ιστορίες γυναικών γνωστές για την αρετή και τη γενναιότητα τους, πλάθοντας μια φανταστική πόλη στην οποία οι θηλυκοί κάτοικοι έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης, όπως και στο Le livre des trois vertus (Το βιβλίο των τριών αρετών, 1405) όπου περιγράφει τη θέση των γυναικών στη μεσαιωνική κοινωνία παραθέτοντας και ορισμένες ηθικές διδαχές που απευθύνονταν σε γυναίκες διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο απολογισμός της ζωής της στο L’ Avision de Christine (1405), ο οποίος, αρθρωμένος αλληγορικά, αποτελεί την απάντηση της στους επικριτές της.
Δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για την προσωπική βιβλιοθήκη της Κριστίν, φαίνεται όμως ότι είχε εντρυφήσει στους κλασικούς και τους ουμανιστές της πρώιμης αναγέννησης αλλά και στο βασιλικό αρχείο του Καρόλου, στο οποίο στεγαζόταν ένας μεγάλος αριθμός χειρογράφων. Τα έργα του Βοκκάκιου, του Δάντη, του Οβίδιου, του Αυγουστίνου, αλλά και το De consolatione philosophiae του Βοήθιου παραδίδονται ως αναγνώσματα της. Τέλος, έχουν διασωθεί πολλές απεικονίσεις της Κριστίν να γράφει ή να διαβάζει τριγυρισμένη από έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων.
Charity Cannon Willard, Christine de Pizan: Her Life and Works, Νέα Υόρκη, Persea Books, 1990.