Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καρακάλλας (Marcus Aurelius Severus Antoninus Augustus), γεννήθηκε το 188 και πέθανε το 217 μ.Χ. Από την περίοδο διακυβέρνησής του ξεχωρίζουν τρία πράγματα: Tο διάταγμα που εξέδωσε το 212 (Constutio Antoniniana), σύμφωνα με το οποίο αποκτούσαν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη όλοι οι ελεύθεροι πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. H υποτίμηση του ρωμαϊκού νομίσματος και τέλος, η κατασκευή μεγάλων Θερμών έξω από τη Ρώμη, γνωστών ως "Θέρμαι" ή Λουτρά του Καρακάλλα, έργο που ολοκληρώθηκε από τους διαδόχους του, τον Ηλιογάβαλο και τον Αλέξανδρο Σεβήρο (De Lain, Baths). Πρόκειται για γιγάντιο οικοδόμημα, που εκτείνεται σε περισσότερα από 25.000 τ.μ., στο οποίο πρυτάνευαν δύο αψιδωτές οροφές των ορθογώνιων συμμετρικών πλευρικών κατασκευών και μια οκτάγωνη αίθουσα στον άξονα του κεντρικού οικοδομήματος. Οι βιβλιοθήκες στις Θέρμες του Καρακάλλα αναπτύχθηκαν σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετους και πανομοιότυπους χώρους, εκατέρωθεν του frigidarium (Makowiecka, Origin). Έβλεπαν μέσα από μια κιονοστοιχία προς το μεγάλο προαύλιο που περιέβαλλε το κεντρικό συγκρότημα των Θερμών και ήταν ανεπτυγμένες σε δύο επίπεδα. Στον άξονα της αίθουσας, μεταξύ των βιβλιοστασίων, είχε τοποθετηθεί σε κόγχη το άγαλμα του αυτοκράτορα ή κάποιας θεότητας.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Δίωνα Κάσσιο, ο Καρακάλλας έτρεφε παθολογικό θαυμασμό για τον Μέγα Αλέξανδρο και χρησιμοποιούσε όπλα και άλλα σκεύη της καθημερινής ζωής που υποτίθεται ότι του ανήκαν, ενώ είχε επιβάλει στα ρωμαϊκά στρατεύματα συστήματα χαρακτηριστικά της στρατηγικής ιδιοφυΐας του. Φαίνεται όμως ότι δεν του αρκούσαν όλα αυτά και, έτσι, σοφίστηκε να υποστηρίξει στα μέλη της Γερουσίας ότι ο Αλέξανδρος είχε ενσαρκωθεί ως Αύγουστος (και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη μορφή του Αντωνίνου) και  ότι μέσω αυτού θα συμπλήρωνε τη βραχύβια παρουσία του στη γη.

Επιπλέον,  οι συνθήκες θανάτου του ειδώλου του τού είχαν γίνει έμμονη ιδέα  και θεωρούσε πως είχε δηλητηριαστεί, γεγονός για το οποίο θεωρούσε ένοχο τον  ίδιο τον Αριστοτέλη και, για να τον εκδικηθεί, απειλούσε τους οπαδούς του στη σχολή της Αλεξάνδρειας ότι θα κάψει τα βιβλία τους και θα καταργήσει τα δωρεάν συσσίτια και τα άλλα προνόμια που απολάμβαναν στο Μουσείο (Βιβλ. II, 194 · Βιβλ. Ι, 206).