Η βιβλιοθήκη και το αντιγραφικό κέντρο της μονής Κορμπί αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της αναβάθμισης που έτυχαν τα μοναστηριακά συγκροτήματα κατά την καρολίγγεια εποχή. 
Επιπροσθέτως, το χρονικό της βιβλιοθήκης αναδεικνύει τις περιπέτειες που γνώρισαν κατά καιρούς οι μοναστηριακές συλλογές από τις πολεμικές επιχειρήσεις, τους επίδοξους βιβλιόφιλους και τους προστάτες και μη των βιβλίων.
Η μονή της Κορμπί (Corbie/Gorbey) ιδρύθηκε το 657 από τη βασίλισσα Βατίλδη, χήρα του Κλόβις Β΄ και αφιερώθηκε στους αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Το τυπικό της ακολούθησε τον Κανόνα του αγίου Βενέδικτου και σε μικρό διάστημα η σχολή της μονής απέκτησε φήμη τέτοια ώστε να προσελκύσει άτομα, τα οποία στη συνέχεια διακρίθηκαν στην πολιτική, εκκλησιαστική και πνευματική ζωή κατά τον 8ο και 9ο αιώνα στη Γαλλία, όπως ο άββας Grimo, τον οποίο ο Κάρολος Μαρτέλος τοποθέτησε δίπλα στον πάπα Γρηγόριο Γ΄, ο Adalard, σύμβουλος του Καρλομάγνου, ο Druthmar o Γραμματικός, που δίδαξε με επιτυχία στις μοναστικές σχολές του Stavelot και του Malmédy και μεταξύ πολλών άλλων, ο μοναχός Jean, τον οποίο ο Αλφρέδος ο Μέγας προσκάλεσε στην Αγγλία για να αναμορφώσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Κάθε μοναστηριακή σχολή οφείλει την επιτυχία της και το εύρος του διδακτικού της προγράμματος στον πλούτο της βιβλιοθήκης της, αλλά και στις προσωπικές συλλογές βιβλίων δασκάλων και γραμματικών, που προσάρμοζαν τα προγράμματα τους με βάση το περιεχόμενο των κωδίκων που είχαν στη διάθεση τους. Η βιβλιοθήκη του Corbie δεν αποτελεί τυπικό δείγμα των μοναστηριακών βιβλιοθηκών που εμπλουτίστηκαν και αναπτύχθηκαν κατά την καρολίγγεια εποχή, αλλά εξαίρεση μάλλον, καθώς ήδη από τη δεκαετία του 770, θησαύριζε έναν σημαντικό αριθμό κωδίκων, ορισμένοι από τους οποίους είχαν γραφτεί στο δικό της βιβλιογραφείο, ενώ άλλοι, αρχαιότεροι, είχαν αποκτηθεί από διάφορες πηγές. Δεν αποκλείεται μάλιστα να κατέληξαν στη βιβλιοθήκη της και κώδικες που ανήκαν στην ανακτορική βιβλιοθήκη, ιδιαίτερα τα χρόνια της ηγουμενίας του Adalard (780-814 και 821-826), εξαδέλφου του ίδιου του αυτοκράτορα, ειδικότερα δε μετά τον θάνατο και τη διάλυση της βιβλιοθήκης του Καρλομάγνου.
Κ.Σπ. Στάικος, Η Ιστορία της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό, τόμ. ΙV, Αθήνα, Κότινος, 2010, σ. 188.