Ο Ούγος Βλότιος (1534–1608) ήταν Ολλανδός λόγιος και βιβλιοθηκονόμος του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Ενδιαφέρθηκε για την επιστήμη της βιβλιοθηκονομίας κατά τη διάρκεια των νομικών σπουδών του στην Ορλεάνη, ανάμεσα στο 1566 και 1567.
Ο Βλότιος είχε οράματα για τη βιβλιοθήκη του Μαξιμιλιανού και πίστευε ότι ήταν σε θέση να συγκροτήσει την «Bibliotheca generis humani» και να ξεπεράσει έτσι σε πλούτο όλες τις άλλες βασιλικές βιβλιοθήκες. Με τη φιλοδοξία του αυτή η τύχη της αυτοκρατορικής βιβλιοθήκης συνδέθηκε έκτοτε με την προσωπική ζωή του, ενώ και τα οικογενειακά του προβλήματα ακόμη είχαν άμεσες επιπτώσεις στη βιβλιοθήκη καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Πολύ περισσότερο που ο αυτοκράτορας δεν υπήρξε συνεπής μαζί του και καθυστερούσε τους οφειλόμενους μισθούς για τρία χρόνια, υποχρεώνοντάς τον έτσι να αναλαμβάνει και εξωτερικές εργασίες. Ο Βλότιος είχε συστήσει στον αυτοκράτορα να συνταχθεί αμέσως κανονισμός της βιβλιοθήκης και μολονότι από το 1583 είχαν προσληφθεί βιβλιοθηκάριοι και τα μέλη της αυτοκρατορικής αυλής έδειχναν ζωηρό ενδιαφέρον για την προβολή της αυτοκρατορικής συλλογής, η βιβλιοθήκη εξακολουθούσε να λειτουργεί περιστασιακά και χωρίς τον απαιτούμενο σεβασμό που υπαγόρευε η σπουδαιότητα των χειρογράφων. Ο δανεισμός των βιβλίων σε μέλη της αριστοκρατίας έγινε καθεστώς και ο Βλότιος υπηρέτησε την πολιτική αυτή και με δικές του πρωτοβουλίες, καθώς πίστευε ότι «μία βιβλιοθήκη που παραμένει κλειστή είναι σαν το κερί μέσα στο βαρέλι, που ναι μεν καίει αλλά δεν φωτίζει κανέναν».
Ο Βλότιος είχε βαθιά συνείδηση τόσο του ρόλου που έπαιζε το βιβλίο στην πνευματική ζωή, όσο και της μοναδικότητας του υλικού που έκρυβαν οι πολύτιμοι κώδικες της αυτοκρατορικής βιβλιοθήκης. Έγραφε συχνά στον αδελφό του με παράπονο για την πορεία της βιβλιοθήκης και την αδυναμία του να επιβάλλει όσα του υπαγόρευε η βιβλιοφιλική του συνείδηση, για την ελαφρότητα των μελών της Αυλής απέναντι στον μοναδικό αυτό πλούτο, όπως και την κούραση και το βάρος που ένιωθε, αλλά και την απογοήτευσή του: και όλα αυτά σε πλήρη αντίθεση με τα λόγια που ξεστόμισε με την ανάληψη των καθηκόντων του. Τότε δηλαδή, το 1575, που ανέκραξε με το που αντίκρισε τη βιβλιοθήκη: «Ω αυτοκρατορική βιβλιοθήκη, ω εγκαλλώπισμα των Μουσών, ω γλυκύτητα της ζωής μου, σε χαιρετώ. Σε χαιρετώ εσένα τη μοναδική ελπίδα του πνεύματός μου».
Κ.Σπ. Στάικος, Η Ιστορία της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό, τόμ. ΙV, Αθήνα, Κότινος, 2010, σ. 371.