Ο Κόιντος Σεπτίμιος Τερτυλλιανός γεννήθηκε μεταξύ των ετών 150 και 170 μ.Χ. στην Καρχηδόνα, όπου και σπούδασε ρητορική και παράλληλα επιδόθηκε στη συγγραφή έργων στα ελληνικά, που ωστόσο δεν έφθασαν ως τις μέρες μας. Αποκτά νομικές γνώσεις αλλά και φιλοσοφικές. Μεταβαίνει για κάποιο χρονικό διάστημα στη Ρώμη, νυμφεύεται μια χριστιανή και το 195 μ.Χ. επιστρέφει για πάντα στην Καρχηδόνα.
Τα περισσότερα συγγράμματά του αντικατοπτρίζουν κατηχητική και κηρυκτική δραστηριότητα, κάτι που υπονοεί ότι ήταν τουλάχιστον δάσκαλος. Από τη φύση του έχει κλίση προς την αταλάντευτη πειθαρχία και την αυστηρότητα, και για τον λόγο αυτό απεχθάνεται τον κλήρο, κάτι που τον οδηγεί (μεταξύ του 202 και 208 μ.Χ.) προς τον μοντανισμό. Η έμφυτη ανυπομονησία του τον ωθεί σε μία αυστηρή ηθική μορφή χριστιανισμού, με αποτέλεσμα τη δημιουργία δικής του αίρεσης. Πέθανε σε προχωρημένη ηλικία, ίσως μεταξύ των ετών 220 και 240 μ.Χ.
Είναι ο δημιουργός της λατινικής χριστιανικής λογοτεχνίας και η συγγραφική του δραστηριότητα επηρεάζεται από τον ελληνικό πνευματικό κόσμο και κυρίως από τους Έλληνες χριστιανούς συγγραφείς των καιρών του. Ο Τερτυλλιανός γράφει σε μια εποχή έντονων ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Από τη μία πλευρά οι γνωστικοί αναπτύσσουν θεολογικά συστήματα, ενώ από την άλλη ο Σέξτος Εμπειρικός συντάσσει το βασικό σύγγραμμα του σκεπτικισμού. Υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ των πιστών και αυτών που πασχίζουν να τεκμηριώσουν επιστημονικά τον θείο λόγο. Η Εκκλησία χρησιμοποιεί ως όπλα ιδέες και τάσεις και από τις δύο πλευρές: αντιτάσσεται κατά των ειδωλολατρών, ενστερνίζεται όμως την ελληνική φιλοσοφία, θεωρώντας ότι οι χριστιανοί είναι οι αυθεντικοί κληρονόμοι της.
Ο Τερτυλλιανός παραδέχεται ότι ο χριστιανός μπορεί να διαβάζει τη λογοτεχνία των εθνικών, αλλά όχι και να τη διδάσκει. Οι φιλόσοφοι αντιπροσωπεύουν τους «πατριάρχες» των αιρετικών, οι ποιητές και οι ρήτορες θεωρείται ότι προδίδουν την αλήθεια και την ηθική. Ο ίδιος αιτιολογεί τη χρήση της ρητορικής και της φιλοσοφίας, ως αναγκαίο μέσο πειθούς. Προτείνει τη δημιουργική αφομοίωση των αρχαίων ποιητών και φιλοσόφων ως προδρόμων του χριστιανισμού και θέτει έτσι τις βάσεις για μία πρώτη αναγέννηση του αρχαίου πνεύματος με χριστιανικές προϋποθέσεις και κανόνες (Βιβλ. ΙV, 30-31).