Ο Βεσπασιανός (Titus Flavius Vespasianus), πρώτος αυτοκράτορας του οίκου των Φλαβίων (9–79 μ.Χ.), οικοδόμησε μια βιβλιοθήκη το 75 μ.Χ., η οποία αποτελούσε τμήμα ενός συγκροτήματος, ανατολικά της Faustina και της Basilica Aemilia, με το οποίο γειτνίαζε ο ναός της Ειρήνης (templum Pacis) (Anderson, Top., 119–139). Η βιβλιοθήκη αναπτύχθηκε σε δύο αίθουσες, κάθε μία από τις οποίες στέγαζε το ελληνικό και το λατινικό τμήμα αντίστοιχα, ενώ γειτνίαζε με την πολεοδομική υπηρεσία (tabularium), όπου φυλάσσονταν αρχειακό υλικό (Boyd, Publ., 16–17). Κατά το 191 μ.Χ., μια από τις συχνές, τότε στη Ρώμη, πυρκαγιές κατέστρεψε τον ναό της Ειρήνης και τη βιβλιοθήκη, και ανάμεσα στα βιβλία που κάηκαν περιλαμβάνονταν και πολλά ιατρικά συγγράμματα του Γαληνού (Γαληνός, De comp.). Το συγκρότημα αυτό ανακατασκευάστηκε επί Σεπτίμιου Σεβήρου και αποτέλεσε πολύτιμο στολίδι της Ρώμης ως τον 4ο αιώνα μ.Χ. (SHA, «Tyranni triginta», XXXI, 10)

Κ.Σπ. Στάικος, Η Ιστορία της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό, τόμ. ΙΙ, Αθήνα, Κότινος, 2005, σ. 179–182.