O Κράτιππος, περιπατητικός φιλόσοφος του 1oυ αιώνα π.Χ., δίδαξε αρχικά στη Μυτιλήνη και στη συνέχεια ανέλαβε τη διεύθυνση του Περιπάτου στην Αθήνα και εκείνη την περίοδο παρακολούθησε τις παραδόσεις του ο Κικέρων (44/43 π.Χ.)

Το όνομά του συνδέεται με την ψευδεπίγραφη δραστηριότητα που παρατηρήθηκε στην Πέργαμο την εποχή της σπουδής των Ατταλιδών να συγκεντρώσουν σπάνιο και μοναδικό βιβλιολογικό υλικό. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Κράτιππος συνέταξε ένα ιστορικο-φιλολογικό έργο –εμφανίζοντας τον εαυτό του ως συνομήλικο και φίλο του Θουκυδίδη–, που στόχευε να περιλάβει όσα γεγονότα δεν πρόλαβε να γράψει ο Αθηναίος ιστορικός (Μαρκελλίνος, Θουκ., 31-34). Δηλαδή, έπαιρνε τη θέση του Κράτιππου από την Αθήνα, που πράγματι υπήρξε συνεχιστής του Αθηναίου ιστορικού και ο οποίος ίσως έγραψε τα Ελληνικά, που εξιστορούσαν γεγονότα ως το 394 π.Χ. Ο Κράτιππος από την Πέργαμο έφθασε μάλιστα στο σημείο να αναφερθεί και στο τέλος του Θουκυδίδη, ζήτημα που είχε έρθει στην επικαιρότητα από τους αρχαιογνώστες συγγραφείς, και συγκεκριμένα  τον Πολέμωνα από το Ίλιο.

Στην Αλεξάνδρεια δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με τα γραπτά του Κράτιππου και ο Δίδυμος, που ήταν γνώστης των θεμάτων αυτών,  τον χαρακτήριζε, όπως άλλωστε και τον Ζώπυρο, «φαφλατά». Παρ’ όλα αυτά, τόσο ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσέας όσο και ο Πλούταρχος παγιδεύτηκαν και χρησιμοποίησαν τον Κράτιππο ως αξιόπιστη πηγή (Βιβλ. Ι, 197-198).