Το γεγονός ότι όχι μόνο στα μοναστηριακά κέντρα αλλά και στις εκκλησίες που λειτουργούσαν ως επισκοπικές έδρες είχαν οργανωθεί αρχεία δεν χρειάζεται να το υποθέσουμε, καθώς αποδεικνύεται από το «καρβουνιασμένο» αρχείο που ανακαλύφθηκε σε μία βυζαντινή εκκλησία του 6ου αιώνα στην Πέτρα. Το εν λόγω αρχείο περιέχει υλικό από το 537 (πιθανόν και νωρίτερα) ως τα χρόνια του αυτοκράτορα Μαυρικίου (582-602) και εκτείνεται σε περίπου 152 παπύρινους ρόλους, ορισμένοι από τους οποίους γράφτηκαν με τη μορφή ειληταρίου, σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση. Τα έγγραφα αυτά φαίνεται να προέρχονται από το προσωπικό αρχείο κάποιου Θεοδώρου (γιου του Οβοδιανού, εγγονού του Οβοδιανού επίσης), που γεννήθηκε γύρω στο 514 και χρίστηκε αρχιδιάκονος της «Ιερωτάτης αγίας εκκλησίας της ΝΝ στη Μητρόπολη», ονομαζόμενης Πέτρα, στην οποία είχε υπηρετήσει και ο πατέρας του. Οι πάπυροι της Πέτρας, μολονότι παρέχουν πληροφορίες μόνον γύρω από φορολογικά και διοικητικά θέματα, απεικονίζουν ωστόσο ένα τμήμα του κοινωνικού ιστού της πόλης, ως τα τέλη του 6ου αιώνα περίπου, και είναι γραμμένοι στην ελληνική γλώσσα. Ο χώρος που ανακαλύφθηκε το κύριο σώμα των παπύρων χρησίμευε μάλλον ως «θησαυροφυλάκιο», ενώ δεν βρέθηκαν ίχνη που να επιτρέπουν την υπόθεση ότι λειτουργούσε και ως βιβλιογραφείο.

Κ.Σπ. Στάικος, Η Ιστορία της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό, τόμ. ΙΙΙ, Αθήνα, Κότινος, 2007, σ. 127.