Από όλες τις βιβλιοθήκες που είχαν δημόσιο χαρακτήρα κατά τη διάρκεια του Παλαιού Πολιτεύματος (Ancien Régime), δηλαδή πριν τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, εκείνη που προσέλκυσε μεγαλύτερο αριθμό αναγνωστών ήταν των κληρικών του αβαείου του Αγίου Βίκτωρος στο Παρίσι. Ο βιβλιακός της πλούτος ενέπνευσε για δύο αιώνες πνευματικούς δημιουργούς της τάξης του Ραμπελαί και του Μοντεσκιέ, ενώ υπήρξε κοινή βιβλιοθήκη για τα κολέγια και τις σχολές πανεπιστημιακού επιπέδου που λειτουργούσαν εκεί.

Στις αρχές του 16ου αιώνα, ο αβάς Νικέζ ντε λ'Ορμ (Nicaise de l’Orme) πήρε την πρωτοβουλία να ανεγείρει ένα νέο κτίσμα για να στεγάσει τη βιβλιοθήκη, με πρωταρχικό σκοπό να παραδώσει στο αναγνωστικό κοινό ένα περισσότερο ευρύχωρο και πιο καλά φωτιζόμενο μέρος, συγκριτικά με την προηγούμενη κατασκευή· το σχέδιο αυτό ολοκληρώθηκε το 1508. Η βιβλιοθήκη αριθμούσε 1.081 χειρόγραφα αλυσοδεμένα σε 52 έδρανα, σύμφωνα με τον κατάλογο που είχε συντάξει ο Claude de Grandrue μεταξύ του 1513 και του 1514.

Συνολικά, αντίθετα με τόσες άλλες βιβλιοθήκες της Γαλλίας, εκκλησιαστικές και μη, η βιβλιοθήκη του αγίου Βίκτωρος βγήκε σχετικά αλώβητη από τα δεινά που προξένησαν οι θρησκευτικές αντιπαλότητες μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρόμενων. Ωστόσο, το 1651 εξαιτίας μιας πλημμύρας, η αίθουσα της βιβλιοθήκης αχρηστεύτηκε και οι συλλογές μεταφέρθηκαν σε άλλο επίπεδο, χωρίς να ανασταλεί η λειτουργία της.

Το 1677 συντάχθηκε ένας νέος κατάλογος κατά συγγραφέα και θεματική, ο οποίος αναθεωρήθηκε το 1684· οι κατάλογοι αυτοί πιστοποιούν τη συνεχή αύξηση των τόμων της βιβλιοθήκης, καθώς ανέβασαν τον πλούτο της σε 18.000 έντυπα βιβλία. Tο βιβλιακό αυτό υλικό έφτασε να αριθμεί στα μέσα του 18ου αιώνα περίπου 40.000 τίτλους και 3.000 χειρόγραφα. Το χρονικό της βιβλιοθήκης της μονής κατέληξε στο κλείσιμο του αβαείου το 1792 και την καταστροφή του κτίσματος το 1815, ως απόρροια της Γαλλικής Επανάστασης.

Jolly, Claude (ed.), Histoire des bibliothèques françaises, Les bibliothèques sous l'Ancien Régime, 1530–1789, II, 394–395.