Στη μονή αυτή του τάγματος των Υπηρετών της Παρθένου Μαρίας (Σερβίτες) ήδη από το 1339 γίνεται λόγος για την ύπαρξη βιβλιοθήκης, χωρίς να προσδιορίζεται η θέση και το περιεχόμενό της. Στα μέσα του 15ου αιώνα ανοικοδομήθηκε το μοναστηριακό συγκρότημα με βάση τα σχέδια του Μικελότσο. Ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις πως η σύλληψη του σχεδίου της βιβλιοθήκης χρονολογείται από τα μέσα της δεκαετίας του 1430. 

Η βιβλιοθήκη δεν σώζεται, αλλά αναπλάστηκε από τον Τάουτσι με βάση πλούσιο αρχειακό υλικό που έφτασε έως τις μέρες μας. Καταλάμβανε τον πρώτο όροφο στη μία πλευρά του περιστυλίου, του λεγόμενου Chiostro Grande ή αλλιώς Chiostro dei Morti, πάνω από τον ξενώνα (Foresteria) και είχε θέα προς το προαύλιο της εκκλησίας, το οποίο συνδέεται με το Νοσοκομείο των Αθώων του Μπρουνελλέσκι. Η αίθουσα, ψηλοτάβανη και με εμφανή την ξυλοκατασκευή της οροφής, ήταν επιχρωματισμένη. Ο χώρος φωτιζόταν από μια σειρά στενόμακρων δίλοβων παραθύρων (bifora) και από εννέα στρογγυλούς φεγγίτες (μάτια). Ο εξοπλισμός της περιλάμβανε 31 αναλόγια και 58 πάγκους, διατεταγμένα σε δύο σειρές εδράνων, 15 και 16 ανά πλευρά. Ένα σχέδιο με πενάκι του Φρα Μπαρτολομέο, που φιλοτεχνήθηκε λίγο μετά το 1500, απεικονίζει το συγκρότημα της μονής και μια πλευρά της βιβλιοθήκης.

Κ.Σπ. Στάικος, Η Αρχιτεκτονική των Βιβλιοθηκών στον Δυτικό Πολιτισμό, Αθήνα, Άτων, 2016, σ. 276.